ŞİİR-NİHAL ATSIZ-YOLLARIN SONU

YOLLARIN SONU

BU GÜN YOLLANIYORKEN BİR GURBETE YENİDEN

BELKİ BİR KİŞİ BİLE GELMEYECEKTİR BİZE

BİR KEMİĞİN ARDINDA SAATLERCE YOL GİDEN

İTLER BİLE GÜLECEK KİMSESİZLİĞİMİZE

GİDİYORUM GÖNLÜMDE ACISI YANIKLARIN

ORDULARLA YENİLMEZ BİR GAYIZ VAR KANIMDA

DÜN BENİMLE BİRLİKTE GÜLEN TANIDIKLARIN

YALNIZ BİR HATIRASI KALDI ARTIK YANIMDA

YUFKA YÜREKLİLERLE ÇETİN YOLLAR AŞILMAZ

ÇÜNKÜ BU YOL KUTLUDUR GİDER TANRI DAĞINA.

HALBUKİ YOLDAŞINI BIRAKIP DÖNENLERİN

DEĞİŞİLİR TOPUDA BİR SOKAK KALTAĞINA

İSTER DÜŞÜN, KENDİNİ İSTER HAYALE KAPTIR

UZAR UZAR ÇÜNKÜ HİÇ SONU YOKTUR YOLLARIN

BAKARSIN ALDANMIŞSIN, GÖRDÜĞÜN BİR SERAPTIR

SEVİMLİ BİR HAYALE AÇILIRKEN KOLLARIN

EY DOĞUNUN ANLIMI SERİNLETEN RÜZGÂRI,

EY KARANLIKTA BANA ARKADAŞLIK EDEN AY!

ARZULARIM BİR OKTUR, AŞAR ULU DAĞLARI

DÜŞTÜĞÜ YER UZAKTA DİLEK ADLI BİR SARAY.

O SARAYDA BULUNCA TANRILAŞAN ERLERİ

ARTIK GÖZÜM ARKAYA BİR DAHA DÖNMEYECEK.

HEPSİ SUSSA DA KÜR’ŞAD UZATARAK ELİNİ:

“HOŞ GELDİN OĞLUM ATSIZ, KUTLU OLSUN!” DİYECEK.